karel de grote, even groot als zijn rijk
Na het overlijden van zijn broer Karloman in 771 verkreeg Karel (zoon Pippijn de Korte) de volledige macht over het Frankische Rijk. Zijn rijk strekte zich uit van de Ebro tot de Elbe. Hij versloeg de Longobarden, de Saksen (785), Beieren en de Avaren.
In 811 bond Karel de strijd aan met de Noormannen en vervolgens de Saraceense Piraten in de Middellandse Zee. Hij veroverde zo Boulogne en Gent. |
Na een veroveringspolitiek van een goede 20 jaar omvatte zijn rijk een heel christelijk West-Europa.
|
karel de keizer
met de dood van karel stierf het karolingische rijk ook uit
Lodewijk de Vrome † 840 volgde in 814 Karel op als enige zoon. Maar wegens zijn ouderdom werd het rijk volgens de Salische wet verder verdeeld onder zijn zonen:
- Lotharius: medekeizer - Pippijn † 838: Beieren - Aquitanië: Aquitanië Met de geboorte van Karel de Kale werd hij in 829 ook betrokken in de erfenis. Er ontstond een broederoorlog. |
Het verdrag van Verdun in 843 sloot uiteindelijk vrede.
Het Karolingische rijk werd verdeeld: - Lotharius: keizer, Italië en gebied Rijn - Lodewijk de Duitser: Oost-Frankenland - Karel de Kale: West-Frankenland |
Strijd tussen oost en west om macht
Bij de dood van Lotharius in 855 werd zijn rijk verdeeld onder zijn drie zonen:
- Lotharius II †869: Noorden (later Lotharingen) - Lodewijk II †875: keizerstroon + Italië - Karel de Kale: Bourgondië |
Na de dood van Lotharius II ontstond er een strijd tussen Lodewijk de Duitser en Karel de Kale.
In 880, bij het tweede verdrag van Verdun, kreeg Lodewijk de Duitser geheel Lotharingen. In 925 verkreeg het Duitse rijk definitief Lotharingen en werd de Schelde de feodale grens tussen Frankrijk en het Duitse rijk. |
ook positieve gevolgen van de verbrokkeling
De landsgrenzen werden vastgesteld en er ontstonden vier landen: Frankrijk, Duitsland, Bourgondië en Italië.